Pıtırtı

Mahfi Eğilmez – 05.04.2014

9 yaşındaydım. O zaman Ankara’da oturuyorduk. Demokrat Parti iktidardaydı, Adnan Menderes başbakandı. Menderes “her mahallede bir milyoner yaratacaklarını” söylüyordu. Hürriyet Gazetesinde bir ilân çıkmıştı. Pıtırtı nedir diye soruyor ve üç yanıt seçeneği sıralıyordu: Fıkra kitabı, hikaye kitabı ve şiir kitabı. Ablam bu soruyu evde herkese sordu. Ben fıkra kitabı dedim. Doğru yanıt verenler arasında yapılacak çekilişte kazananlara arsa verilecekti. Üç kardeşin yanıtları farklıydı. Annem hepsini ayrı ayrı zarflara koyup gönderdi. Televizyonun olmadığı bir dönemin eğlenceleri de bunlardı işte. Bir süre sonra bir mektup geldi. Doğru yanıtın fıkra kitabı olduğu ve benim çekilişte bir arsa kazandığım yazılıydı. 9 yaşında gayrimenkul sahibi olmuştum. Belki de Menderes’in kastettiği milyoner adaylarından birisi bendim.

Mektuptan arsanın yerini gösteren bir de plan çıkmıştı. Babam arabayla keşfe gitti. Etimesgut’un arkasında Yuva köyü diye bir yerde dağ yamacında bir parselin 100 m2’lik bir hissesiydi. Babam arsayı bulamadan geri geldi. Köylüler bir dağ yamacını tarif etmişler o da uzaktan görüp gelmişti. İşlemleri yaptırmak için 50 TL masraf istiyordu çekilişi düzenleyen şirket. Bir kısmı tapu kayıt harcı, bir kısmı başka masraflar içindi, sanırım yarıya yakını da çekilişi düzenleyen şirkete kalıyordu. Yani bir anlamda dağ başında para etmez bir arsayı paylara bölüp hibe gibi göstererek satmış oluyorlardı.

Babam durumu anlamış bu işten vazgeçmeye karar vermişti. Ne var ki etraftan “çocuğun kısmetine mani olmayın” şeklinde gelen baskılara dayanamayınca parayı yatırıp tapudaki hisse kaydını gösteren belgeyi aldı. Bu belgeyle birlikte 100 m2’lik arsaya yapılabilecek villa projesini gösteren bir de sözüm ona plan vardı. Hayattaki ilk malvarlığım olan o belgeleri çok uzun süre sakladım. Bir işe yarayacağını düşündüğüm için değil, sadece hatıra değeri olarak. Sonra unuttum gitti. Bazen dosyalarımı karıştırırken bu belgeyi gördüğümde aklımdan “kim bilir kimler işgal etmiştir” diye düşünürdüm.

Hafta başından ortasına kadar cep telefonumda bilmediğim bir Ankara numarası beni aradı durdu. Tanıdığım bir numara olmadığı için geri dönüş yapmadım. Sonunda telefon tekrar çalıp da arayan numaranın yine bu Ankara numarası olduğunu görünce merak edip açtım. Karşımda bir emlak komisyoncusu vardı. Bana bu arsa payından söz ettikten sonra babamın ve annemin adlarını okudu. Yaşım tutmadığı için arsa payında üçümüzün de adı geçiyordu. Kayda göre 18 yaşında arsa benim olacaktı. Komisyoncu, bu arsa paylarını 2500 – 3000 TL arasında para ödeyerek topladığını ve benim payımı da aynı fiyatı ödeyerek almaya hazır olduğunu söyledi. Çok şaşırdım. O arsa payının orada hala işgal edilmeden durduğunu asla düşünmemiştim doğrusu. Ayrıca komisyoncunun benim telefonumu nasıl bulduğuna da şaşırdım. Komisyoncu, muhtemelen TOKİ’nin oraya inşaat yapacağını öğrenmiş, arsa paylarını toplamaya başlamıştı. Böyle olduğunu bilmiyorum sadece tahmin ediyorum, yoksa 55 yıl sonra niye bu arsa paylarını toplamaya çalışsın.

Satıp satmamak konusunda oldukça tereddüt ettikten sonra satmaya karar verdim. Gidip uğraşacak halim yoktu sonuçta. Belki ileride daha çok ederdi. Ama ben zaten işgal edilmiş olduğunu düşünerek kafamdan silmemiş miydim o arsayı? Nasreddin Hoca’nın kaybettikten sonra bulduğu eşeği gibi bulmuştum şimdi, fazla üstelemenin anlamı yoktu.

Sonuçta arsa payını 3000 TL’ye sattım. Komisyoncuya işlemleri yapması için vekâlet çıkarmak üzere notere gittim. Noter beni tanıdı. “Bunun gibi pek çok hibeden satış geliyor, İstanbul’dakiler biraz daha pahalıya gidiyor, parselin tamamı olsa para ederdi ama bu kadar pay pek para etmiyor” dedi.

55 yıllık bir öykü böylece sona ermiş oldu.